پرسش از معناي زندگي، در مقام مهم‌ترين پرسش فلسفي، پاسخ‌هاي فراواني را در طول حيات فكري بشر همراه داشته است. فيلسوفان و انديشمندان بزرگي با آن دست به گريبان بوده و هر يك از منظر و ديدگاه خود پاسخي بدان داده‌اند.

پرسش از معناي زندگي از آن دست پرسش‌هايي نيست كه مستلزم پاسخي خاص باشد و يا به چنين پاسخي مجال بدهد. در واقع، اين پاسخ چيزي بيش از يك استعارة ضروري، يك تصوير و بصيرتي به زندگي است كه در آن مي‌توانيد خود را داراي نقش و كاركردي معيّن، داراي مجموعه‌اي از انتظارات معقول ببيند و آنچه اين امر را بسيار پراهميت مي‌سازد اين است كه بصيرت شما از جهاتي متعدّد آن نوع زندگي را كه قصد راه سپردن در آن داريد، مشخص و معين مي‌سازد.

بنابراين پرسش از معناي زندگي صرفاً موضوع كشف نيست، بلكه ابداع و خلق نيز هست. خود فلسفة شما تنها تا حدي اظهار و بيان آن ديدگاهي است كه پيشتر در باب جهان داشته‌ايد، زيرا فلسفه‌اي كه صورت‌بندي مي‌كنيد ابزاري براي شكل دادن به آن ديدگاه هم هست.