اهل بیت علیهم السلام در مسائل اجتماعى به پیروان خود میدان اظهار نظر مى‏ دادند و آماده پذیرش انتقاد اصحاب بودند زیرا اگر عظمت و موقعیت والى مانع از انتقاد گردد، مسلما چرخ اصلاحات به کندى پیش مى‏ رود و عقده‏ هاى روحى براى افراد پدید مى‏ آید. از این رو، حضرت على علیه السلام در یکى از سخنان خود یادآور می شود که نباید زمامدار مسلمانان را فوق انتقاد انگاشت،  بلکه باید در مواردى او را به خطایش آگاه ساخت.

حضرت على علیه السلام در خطبه ۲۱۶ نهج البلاغه مى‏ فرماید: «از گفتن حق یا راى زدن در عدالت‏ باز نایستید، که من نه برتر از آنم که خطا نکنم و نه در کار خویش از خطا ایمنم، مگر اینکه خدا مرا در کار نفس کفایت کند، که او از من بر آن تواناتر است .»